گروه میراث فرهنگی: در دشت سوسن شهرستان ایذه واقع در خوزستان شیر تراشی، بردشیر خود را تراشید.

 

بروزو سعیدی جوانی 30 ساله بردشیری تراشید تا بر مزار بزرگ مردی دیگر نصب کند در تصادفی جان خود را از دست داد تا آن بردشیر قسمت خود شود.

 

برزو سعیدی که متاهل و در روستای پلم دشت سوسن زندگی می کرد در حادثه ای رانندگی در فروردین ماه جان خود را از دست داد از او نام نیک و هنرش در ذهن‎ها بماند.  

 

خوزستان را موزه روباز شیرهای سنگی تاریخی ایران می‎نامند. انسانها اعتقاد دارند که هر حیوانی مظهر یک خوی و خصلت است، به همین دلیل معتقدند که اسب مظهر نجابت، گاو مظهر فراوانی، سگ مظهر وفاداری و روباه مظهر مکر و شیر مظهر صلابت و قدرت است.

 

شاید به همین دلیل است که از روزگار قدیم برای پاسداشت افراد رشید، مقتدر و محبوب، از سنگ سخت، پیکری از شیر می‌تراشیدند و بر مزار فردی که جانش را در راه آرمانهای بشری داده است، قرار می‌دادند.

 

از این رو از شمال شرقی استان خوزستان گرفته تا شمال غربی، شرق و غرب این استان در عمده قبرستانها شیر سنگی نصب شده است.

 

از گذشته‌های بسیار دور تاکنون شیرهای سنگی، یکی از نمادهای مهم فرهنگی مردم زاگرس میانی و زاگرس غربی بوده‌ اند. فراوانی این شیرها در این مناطق از اهمیت آنها در نگاه مردمان کاسته و ما روز به روز زخم های بیشتر و بیشتری را بر بدن این شیرها می‌بینیم.

 

شیرهای سنگی به جز در خوزستان در استانهای لرستان، کهگیلویه و بویراحمد، اصفهان و چهارمحال و بختیاری نیز دیده می‌شوند ولی تراکم شیرهای سنگی در بعضی مناطق خوزستان به قدری است که گویی پهلوانان و جوانمردان در مقابل شما نشسته‌اند تا شکوه و اقتدارشان را به رخ بکشند.

 

شیر در نگار کنده‌های صخره ای، تندیس های متنوع و سکه‌های رایج ادوار تاریخی و بافته‌های عشایر دارای معانی نمادین بوده است.

 

بختیاریها با اقتباس از اصل منشا این فلسفه، شیر را به عنوان نماد خود پذیرفته و ارائه کرده‌اند و در نقوش تخت جمشید جامها و الواح ساسانی و قالیهای شکارگاهی همه جا شیر در جدال با دلاوران نقش بسته است. حجاری و نقشینه‌های مزین به شیر نشانه ذوق، فکر و احساس این قوم به هنر است که بدون پیرایه و در نهایت سادگی و شیوایی متجلی شده او بر طبیعت و اندیشه جمعی استوار است.

 

مردمان با تکیه بر همین واقع نگری و ساده زیستی با رها کردن این سنبل از قید و بند نمادهای درباری سلطنتی و مکتبهای مصور توانستند این سنبل مقتدر را به عنوان نماد خود برگزینند، هنری که به طبیعت وابسته است و سادگی، وقار و خشونت را در هم می‌آمیزد بنابراین منشا شیرهای سنگی و بافته‌های منقش به شیر را می‌توان در همان سنت دیرین و باستانی جستجو کرد که بدین صورت در زمینه‌های دیگر در فرهنگ این قوم رسوخ کرده و به نحو اصالت مندی احیا شده است.

 

به هر حال شیرهای سنگی نمادی از تمدن این سرزمین است و محافظت از آنان به عنوان یک ضرورت باید در دستور کار متولیان امر قرار گیرد.